یکی از صفات خداوند، "عزیز" است؛ یعنی آنچنان بر مخلوقات رفعت و برتری ِ وجودی دارد که کسی را یارای آن نیست که بر ذات ایشان وقوف و آگاهی پیدا کند. آنچنان دارای مرتبه والایی است که هر کسی طمع در آن مراتب کند، جملگی بسوزد و نیست شود.
تنها می توان به صفات خداوند ـ آنهم در حد وسع وجودی - آراسته شد و آن ها را شناخت، بدان معنا که هر کسی بنابر میزان پاکی نفس اش، به مرتبه ای از کمال صفاتی حق پی خواهد بود.
ن نیز از این جهت، به صفت "عزیز" متصف می شوند چراکه زن، مظهر لطافت، زیبایی، محبت و عشق است و هر کسی نمی تواند و لایق نیست که در حریم او پا گذارد. زن، ذاتا دارای صفت عفت و حیاست، و تنها یک نفر است که شایستگی دارد در حریمش داخل شود و آن، شوهر اوست.
زن و دختری که در خیابان و کوی و برزن، خود را در معرض دید هزاران چشم ناپاک قرار می دهد و حتی با ایشان مجالست و همنشینی می کند، خود را ارزان فروخته است! آیا او نمی داند کسانی که بدون هیچ نشان لیاقتی از عقل و ایمان، به او نزدیک می شوند، تنها برای لذات خودشان، تظاهر به عشق و دوستی می کنند، و هیچ بویی از محبت وعشق نچشیده اند!
امام محمد غزالی علیه الرحمة در کیمیای سعادت در مذمت نگریستن در حریم ن غریبه می فرماید:
«بدان که هر زن و کودک که اندر راهگذر پیش آید، شیطان تقاضا کردن گیرد که «اندر نگر تا چگونه است؟».
باید که با شیطان مناظره کند و گوید: «چه نگرم؟ اگر زشت باشد رنجور شوم و بزهکار، و اگر نیکو بود چون حلال من نیست، بزهکار شوم و حسرت و رنج با من بماند، و اگر از پس وی فرا شوم عمر و دین به سر اندر دهم و باشد که به مقصود نرسم.»
درباره این سایت